Zespół Aspergera czy autyzm? Różnice, podobieństwa, jak leczyć?
Wyalienowani, żyjący we własnym świecie, jakby pochodzili z innej planety. Tak w skrócie można opisać pacjentów z zespołem Aspergera, który często mylony jest z autyzmem. Jakie są podstawowe różnice między tymi chorobami? Co je łączy i jak leczy? Na te pytania odpowiadamy poniżej.
Zespół Aspergera – jakie objawy?
Zespół Aspergera jest zaburzeniem, które przejawia się dużym zainteresowaniu daną tematyką, trudnościami w nawiązywaniu kontaktów oraz brakiem zrozumienia społecznego. Nie obserwuje się zaburzeń na tle intelektualnym. Termin ten swą nazwę wziąć od nazwiska pediatry Hansa Aspergera, który jako pierwszy opisał przypadki kliniczne podczas obserwacji grupy dzieci cechujące podobne zachowania oraz cechy osobowości.
Obserwacje dotyczyły:
- opóźnionego rozwoju dojrzałości społecznej i sposobu myślenia,
- trudności w nawiązywaniu bliższych kontaktów z rówieśnikami,
- problemów w komunikacji i dialogu,
- innych, nietypowych zachowań na poszczególnym etapie rozwoju,
- bardzo dobrze rozwiniętej mowie na poziomie dorosłego człowieka,
- trudności w wyrażaniu uczuć i panowania nad emocjami,
- problemów z koncentracją,
- braku empatii i współczucia,
- problemów w nauce,
- słabej koordynacji ruchowej,
- nadwrażliwości na hałas, dotyk lub zapach.
Zespół Aspergera cechuje przede wszystkim to, że jego objawy nie są fizyczne tzn. Nie widać ich gołym okiem. Przejawiają się jedynie w nietypowych reakcjach i zachowaniach. Więcej o tym, co to jest zespół Aspergera wyjaśnia artykuł medigo.pl/choroba-aspergera-co-to-jest-czy-da-sie-leczyc-choroba-aspergera.
Autyzm – co to jest i jak leczyć?
Autyzm jest zaburzeniem neurologicznym dotykającym mózgu i mającym podłoże genetyczne. Jego pierwsze objawy dają o sobie znać już w wieku dziecięcym i tak naprawdę nie ustępują już do końca życia. Cechuje go całkowity brak reakcji ze strony pacjenta na wydawanie polecenia. U dziecka jest to brak zabawy z rówieśnikami. Oprócz tego trudności w wyrażaniu emocji czy porozumiewaniem się w jakikolwiek sposób, czy to mową, gestami lub mimiką. Ogólnie zachowanie autystycznego pacjenta odbierane jest jako dziwne. Nikomu nie udało się ustalić konkretnych przyczyn występowania autyzmu. Za tę najbardziej prawdopodobną uznaje się kwestie genetyczne oraz środowisko. Niektóre badania wykazały, że osoby z autyzmem mają zły poziom serotoniny oraz innych neuroprzekaźników w mózgu.
Osoba cierpiące na autyzm lubi samotność, nie uczestniczy w spotkaniach towarzyskich, bardziej interesuje się przedmiotami aniżeli ludźmi, jego mimika nie wyraża wielu emocji, unika kontaktu wzrokowego, bywa nadpobudliwy wręcz impulsywny, bardzo mało mówi, gdy siedzi w jednym miejscu kiwa się na boki, gdy rozmawia to tylko na jeden temat. Leczenie polega na różnych formach psychoterapii i obejmować powinna wszystkich członków rodziny, nie tylko samego chorego. Im wcześniej wdroży się odpowiedni proces terapeutyczny, tym większe szanse na poprawę funkcjonowania pacjenta oraz jego najbliższych.
